I HAVE LUPUS, but I will NEVER let LUPUS HAVE ME! :)

God is my STRENGTH :)

Fight fight fight!!

saw this quote somewhere in the net. I can't remember the source or the link. Then I decided to put a background on it.

Someday..

Dealing with Pain.

This picture speaks for itself. :)

SEPTEMBER is SUICIDE PREVENTION MONTH

At 7:30am the alarm went off and it was time to drag myself out of bed and start hurriedly getting ready for the day. I need to finish lot of things (wash clothes, pay the monthly electric bill, visit my grandma, help her to the dentist, attend the dance aerobics session and to meet J hopefully). But I decided to surf the net first before doing all the scheduled tasks. While reading Google News, I've learned that this September is suicide prevention month.

My question now to you readers - "Have you tried to talk to a friend or even a stranger?" Suicidal ideation may affect our loved ones or the people we know without even noticing it. So, it is very important to keep in touch with a classmate, friend, co-worker or a family member. Spend time together and find time to talk about problems. In that way,they could express their feelings. But beware my dear readers, sudden outburst of energy doesn't mean that a person who has suicidal ideation means that he or she's okay already. If that would be the case, never leave him/her alone. 

To all who have suicidal thoughts -

YOU ARE LOVED.

YOU MATTER.

YOU ARE NOT ALONE.

NEVER NEVER GIVE UP.

GOD LOVES YOU. 

If you need someone to listen to your problems, I am here. 

or if you're not comfortable in telling your problems to other people... 

Let God heal your broken heart.

Let God wipe your tears. 

Allow God into your life. 

 

ANGEL in DISGUISE :)

 

 Life is too short to waste time hating anyone. Don’t hate others. Forgive everyone for everything no matter how hard it may be. Remember fellow fighters hating someone is not good for your health. It may only give you STRESS which can lead to flare ups. STAY HAPPY and BEAUTIFUL!

What happen last September 23, 2010?

September 23, 2010

Life is too short to be angry at people around you. I know it’s wrong to lose hope now, but today I choose to be happy and spend a meaningful life. I want my last days to be momentous and exciting at the same time.

Being diagnosed with an autoimmune disease was a challenge given to me. I may not survive this battle but I’ve tried to fight -- fight for every pain, the struggle of taking different kinds of medicines just not to have a relapse of the disease condition and the most difficult of all is showing that you’re strong just to make your loved ones blissful.

Yes, I’ve been hurt by others. Well, those “others” refer to the people I once loved and still love. They are killing me emotionally and I ‘m just here left at the corner crying alone. Good thing, my Mom is there to support me and my heart really melts whenever she is giving me words of encouragement. She is the reason why I’m still here. Without her, I won’t be able to survive the pain I felt last year. Though, she offers lot of herbal medicines and ointments to me .. oh plus the Complete capsules she was selling, she never give up on me, trying to find a palliative treatment in my condition. God sent her to me as God gave me to her as her happiness.

I know, God is giving me more more more time to thank everyone. And sorry for those who are expecting that I’ll be strong until the end. Everyone has his own saturation point. Each individual has his own limits. And I guess I’ve got mine already. And now I offer to God my pain and my happiness.

(I was browsing my files in my laptop when I saw this document. Seems that last September 23, I want to give up. But look at me now - stronger, better and still fighting. I know depression may come into our lives especially when the pain strikes. But I assure you that being close to God can heal whatever pain you feel. Take a rest, PRAY, then sleep.)

REACTION FORMATION

            Last August 31, 2009, I was diagnosed with SLE (Systemic Lupus Erythematosus). It was confirmed because of the dsDNA test which was performed on August 29, 2009. The reference range of the test should be at 10-15 IU/L and my result showed 53.2 which leads to a positive result.

“You have it. It’s not curable but treatable”, said my doctor. And my reaction?? I just smile and laugh. But when I arrived at home, I got depressed. Good thing, my Mom is always here supporting me, friends who would always remind me that I should drink my medications religiously and bring my umbrella because when you have SLE you are not allowed to be exposed in sunlight.

I can say that I’m in good condition now though sometimes the symptoms would appear. Yes, I know that it’s not curable but that doesn’t mean that I will give up. These days make me stronger and made me realize that I’ve got to fight for every dream. To be strong in the middle of this lupus battle is the greatest gift I can give to the ones who love and support me. 

Spend each day with a smile. My mother once said that, “Just think that those medications are just your favorite candies, I love you!” 

To all SLE patients, someday there will be a cure for this. Never never give up. Remember that we are stronger than Lupus. J

SI POPOY

SI POPOY

(aikx, amae, nikki)

            Hindi ko ikakaila na ako’y matanda na. Marami nang naging karanasan, marami nang nakilala at napagdaanan. Dahil sa mga ito kaya masasabi ko na ang buhay ay parang isang salamin. Bakit? Mamaya ay malalaman ninyo. Isa nga pala ako manlalakbay. Ako si Paulito Papito y Ba. Maari ninyo akong tawaging Popoy.

            Ako, bilang manlalakbay ay mahilig pumunta sa iba’t-ibang lugar. Nakapunta na ako sa Bulacan, Nueva Ecija, Maynila, Cavite at sa marami pang lugar sa ating bansa. Dahil dito kaya iba’t-ibang tao na may iba’t-ibang kwento ng kanilang buhay na ang aking nasaksihan. Sa lahat ng mga taong ito, pinakanagustuhan ko ang istorya ng magkakaibigan sa Pampanga. Heto’t ikukwento ko.

            Nasubukan ang kanilang pagkakaibigan nang mga panahon na nakalaya ang ating bansa mula sa pananakop ng mga Amerikano. Sa di inaasahan, pinagtagpo sila ng tadhana. Malaki ang bahid na impluwensyang hatid ng mga Amerikano at dahil doon naging kilala ang kanilang grupo sa tawag na “Lil’angels”.

            Mga lisensyadong manggagamot sina Amae, Aikx at Nikki. Dahil sa kanilang malinis na kalooban binigyan sila ng gobyerno ng karangalan kalakip ng malaking pera. Napagdesisyunan ng tatlo na bumili ng isang kotse sa kadahilanang gusto nilang maglakbay sa iba’t-ibang lugar. Natupad ang kanilang pangarap at sa bayan ng Pampanga nakatagpo sila ng mga bagong kaibigan na sina Anne, Gelai, Kays at Linds na namamahala ng isang malaking negosyo. Hindi nahirapan sa pakikisama ang tatlong manggagamot. Kaya naman hindi nagtagal, dumaan sa landas nila ang limang magkakaibigan na sina Annd, Hayz, Jam, Krizzy at Kath. Silang lahat ay nakapaglakbay na gamit ang kanilang pinakamamahal at paboritong sasakyan.

            Puno ng makukulay na karanasan ang buhay ng mga magkakaibigang ito. Isa na ang balitang – ang masayahing si Kath ay aalis na patungong California sapagkat dumating na ang pinakahihintay niyang petisyon mula sa kanyang ama. Buong puso naman itong tinanggap ng magbabarkada at sila’y naghanda ng isang sorpresa para sa kanya.

           

            Walang ideya si Kath kung kalian siya muling makakauwi ng bansang Pilipinas ngunit sa puso niya ay mananatili ang mga taong nagbigay sa kanya ng tunay na kahulugan ng kaibigan.

            Nagpatuloy ang mga magkakaibigan sa takbo ng buhay. Maswerte sina Kays at Hayz dahil sila ay kinukuha bilang artista sa telebisyon. Tinanggap nila iyon at dahil doon naging abala ang dalawa. Sina Anne, Annd at Krizzy ay pinagpatuloy ang kanilang pag-aaral sa Maynila dahil gusto nilang sundan ang yapak ng tatlong matagumpay na manggagamot. Si Gelai naman, naging abala sa mga negosyo ng kanilang pamilya.

            Nalungkot si Nikki dahil tila pakonti na sila ng pakonti. Nilapitan niya sina Linds at Jam para humingi ng tulong subalit nalaman niya na magpapakasal na pala ang dalawa sa kanya-kanyang nobyo. Lalo tuloy itong nagparagdag sa lungkot na nararamdaman. Sa bandang huli, sina Aikx at Amae na lamang ang kanyang nalapitan.

            Dahil sa kaabalahan ng iba, nagpasya ang tatlo na pumunta na lamang sa Subic para makapagpahinga at makapag-isip. Naging masaya naman ang isang linggong inilagi nila doon. Naisip din nila na sa halip na magtampo ay gagawa na lamang daw sila ng paraan para magkasama-samang huli.

           

            Nagplano sila na magkaroon ng isang gabing pagsasama-sama sa bahay nina Aikx. At doon, ibabaon nila ang isang kahon na naglalaman ng kanilang sumpaan para sa isa’t-isa.

            Bago kami umalis sa Subic ay inihanda muna ng tatlo ang mga kailangang gamit para sa kanilang pagtitipon tulad ng kahon, pluma at papel. Gusto kasi nina Aikx, Amae, at Nikki na sa lalong madaling panahon ganapin ang gabi ng pagkakasama-sama nila. Batid ng tatlo kung paano ko rin pinaghandaan ang araw na iyon.

            Dapithapon na kami’y nakaalis sa Subic. Masayang nagtatawanan sina Nikki at Aikx habang tulog naman si Amae. Nang makarating ang tatlo sa Pampanga, nagpasya silang matulog muna sa bahay nina Amae. Doon, isa-isa nilang tinawagan ang ibang Lil’angels at sinabihan na magkita-kita sila sa bahay ni Aikx sa susunod na gabi.

            Kinaumagahan ay nagmamadaling pumunta ang tatlo sa bahay ni Aikx. Inayos at nilinis nina Aikx at Nikki ang bahay habang si Amae naman ay abalang nagluto. Nang sumapit na ang gabi, isa-isa nang nagsidatingan ang iba. Sabay na dumating si Hayz ay Linds. Ilang minuto naman ang nakalipas nang dumating sina Annd, Anne, Krizzy, Jam at Gelai. Huling dumating si Kays dahil kagagaling lang niya sa isang TV guesting.

Nang makumpleto sila, sabay-sabay silang kumain. Ang hapunan na iyon ang isa sa mga pinakamasayang hapunan nilang sama-sama. Lahat sila ay may kwentong dala. Pagkatapos ng hapunan, nagpasya silang lumabas sa hardin upang doon ipagpatuloy ang kanilang kwentuhan at manood ng mga bituin.

Biglang sumigaw si Linds. “Alam ko na!” masaya niyang sabi. “Punta tayong Baguio”.

Lumiwanag ang mukha ng bawat isa liban na lamang kay Annd. Naalala niya bigla si Kath. Tila nalungkot ang grupo nang sila ay nagbalik-tanaw sa bawat oras ng kanilang pagsasama-sama kung saan sila ay kumpleto pa.

Palihim naman umalis sa usapan si Hayz at kinuha sa bag ang kanyang cell phone. Napansin naman siya ni Kays at kanya itong pinuntahan.

Naghati-hati sa trabaho ang magbabarkada at pinagplanuhan ito ng maayos. Ika-labing lima ng Hunyo ang napiling araw ng pag-alis. Sinakto ito sa kaarawan ni Nikki upang maging masaya ang pagtitipon-tipon.

Pasakay na ang magbabarkada sa akin ngunit hindi mapalagay sina Kays at Hayz nang biglang may tumapik kay Gelai. Nagsigawan at naiyak ang iba nang masilayan nila si Kath.

“Mukhang may nakakalimutan kayo”, banggit ni Kath. At sinalubong nila ito ng isang malaking yakap bilang tanda ng kanilang pasasalamat na sila’y kumpleto sa araw na iyon.

Bumiyahe kami sa zigzag na daan at ang mahilig matulog na si Annd ay nakaidlip at biglang nagsalita.

“Huwag na tayong tumuloy, uwi na tayo!” ang sabi niya.

Tumawa ng malakas sina Krizzy, Jam at Anne dahil sa panaginip ni Annd. Samantalang ang mapamahiin na si Nikki ay natahimik at nag-isip ng malalim.

Pagdating sa kanilang bahay na tutuluyan, masayang nilagay sa cabinet nina Lindsay at Aikx ang kanilang damit. Nilabas naman nina Amae at Nikki ang kanilang makukulay na jacket at nagmamadaling lumabas at sumunod naman ang iba. Naging masaya ang magbabarkada sa kanilang tatlong araw na pamamalagi sa Baguio at sa kanilang huling araw, nagdesisyon sila na sumumpa sa isang malaking puno nakatanim sa Kitman village.

Habang pababa na kami ng Baguio, kinailangan kong bagalan ang takbo dahil ang aming daan ay binabalot ng makakapal na ulap. Habang kami ay paliko sa isang pakurbang daan, isang nakakasilaw na liwanag ang bumalot sa amin.

Sa aking paggising, hindi ko malaman kung anong lugar ang aking kinaroroonan. Ngunit isang malakas na tawanan ang pumukaw ng aking pansin at doon nakita ko ang magkakaibigan. Magaganda at tila mga anghel sa kanilang puting damit. Isang gunita ang bumalik sa akin at aking napagtanto na kami ngayon ay narito na sa paraiso.

Napatunayan nga ng magkakaibigan kung gaano sila katibay at nawaglit sa aking isip ang pangakong kanilang binitawan sa malaking puno.

“Lil’angels will be together for the longest time our life can possibly be. We’ll never forget that once in our lives, we found each other and will forever be bounded by our friendship which we will treasure forever.”

Ako si POPOY, naging saksi at kaagapay ng Lil’angels hanggang sa huli!

Authors:

Argene Mae Gumabay

Eunice Velarde

Lynette Aika dela Paz